2. Like breathing was easy

Panował półmrok. Gwiazdy przyozdabiały granatowe niebo, a cisza jaka wokół panowała gryzła się z hałasem i natłokiem myśli, które opanowały Faye.

Głowę opuszczoną miała w dół. Długie blond włosy rozwiewał na każdą stronę lekki lecz uciążliwy wiatr. Oczy czarne niczym heban, bez żadnego blasku, zaparcie spoglądały na fale rozbijające się o brzeg klifu, na którym próbowała ustać. Obraz stopniowo się rozmazywał przez napływające do oczu łzy. Kurczowo trzymała się końcówek czarnej sukienki, chcąc złapać przez to lepszą równowagę. Wystarczył jeden krok. Jeden mały krok, by jej ciało bezwładnie opadło na dno bezlitosnego oceanu.

W podświadomości dobrze wiedziała, że nie posunie się do tego kroku. Jednak coś ją do tego zachęcało – sumienie. To samo, które jakiś czas temu stale daje o sobie znać.

Przetarła chłodną i trzęsącą się dłonią oczy, by mieć lepszą widoczność. Wsłuchując się w szum fal, wyobraziła sobie swój własny koniec.. Widziała, jak jej ciało wraz z podmuchem wiatru spada, by po chwili rozbić się o taflę wody. Poczuła, jak z każdej strony ogarnia ją chłód. Jak strach powoli paraliżuje jej ciało, a do nozdrzy z każdą sekundą przedostają się kolejne krople słonej wody, nie pozwalając złapać jej nawet pojedynczego oddechu. Przerażona tą wizją zrobiła niepewny krok do tyłu, a na jej twarzy pojawił się zwykły grymas niezadowolenia.

- Naprawdę masz zamiar skoczyć? – w tym momencie usłyszała za sobą męski głos. Pytanie, jak się domyśliła, było skierowane do niej.  Odpowiedziała, nadal wlepiając wzrok w taflę wody przed sobą.

- Czy mam zamiar? Nie wiem. Po prostu stoję i łapię wiatr. To najwyraźniej nie ten dzień.. – dodała już nieco ciszej i odwróciła się w stronę rozmówcy.

Chłopak, jak zdołała zauważyć o ciemnych włosach, stał wpatrzony w nią swoimi dużymi oczami. Miała wrażenie, że próbuje ją rozgryźć. Napo wrót obróciła się przodem do horyzontu, podchodząc bliżej krawędzi klifu. Towarzysz  nie pewny tym, co robi dziewczyna, stanął obok niej. Obserwował, jak blondynka zamyka oczy i ściska dłonie w pięści. Nie miał pojęcia, jaka w tym momencie toczy się w jej głowie bitwa. Wspomnienia wracały do Faye, niszcząc spokój, który bezskutecznie próbowała utrzymać.

- Mogę mieć pewność, że jednak nie skoczysz? – popatrzył na nią kątem oka, obserwując każdy jej ruch.

- Naprawdę się tym przejmujesz? – odpowiedziała niekulturalnie pytaniem na pytanie.

- Tak. – jego odpowiedź była jednoznaczna. Wtedy Faye podniosła głowę i na niego spojrzała, obdarzając go ironicznym spojrzeniem. Brunet wyciągnął w jej kierunku dłoń, którą po chwili chwyciła i pociągnął ją za sobą z dala od przepaści.

W głowie dziewczyny przez cały czas krążyła myśl. Dlaczego tak naprawdę zdecydowała się tu przyjść? Co chciała osiągnąć? Zapominając o obecności chłopaka, usiadła na trawie, przymykając oczy. Chciała zapomnieć. Choć przez chwilę przysłonić obraz bladej twarzy przyjaciółki czymś innym, co skupiłoby całą jej uwagę. To właśnie chciała osiągnąć.

- Faye, prawda? – usiadł obok blondynki, która w szoku przeniosła na niego swój wzrok. – znałem Clarries.

Na dźwięk jej imienia, przez ciało dziewczyny przeszły dreszcze.

Blondynka otworzyła buzię, próbując coś powiedzieć, jednak z jej ust nie wydobył się nawet cichy jęk. Momentalnie odwróciła głowę w drugą stronę i otarła spływającą po policzku łzę

- Przyjaźniłem się z nią jeszcze za czasów, kiedy mieszkała w Cleveland. Później przeprowadziła się tutaj, ale utrzymywaliśmy ze sobą kontakt. To wtedy opowiedziała mi o tobie.  Cieszyła się, że znalazła z kimś wspólny język. W Cleveland udawało jej się to tylko ze mną. – dziewczyna słuchając tego, nie potrafiła uspokoić szybszego bicia serca. Niepewnie spojrzała na chłopaka, na twarzy którego widniał delikatny uśmiech. – Clarries strasznie się zmieniła, a nasze kontakty stopniowo zanikały. – jego uśmiech zniknął, a na jego miejscu pojawił się zawód, którego Faye nie była w stanie opisać. – Aż całkiem się zatarły.

W dziewczynie zbierało się coraz większe poczucie winy.

Od zawsze obchodził ją tylko czubek własnego nosa. Nie przejmowała się tym, do póki nie zniszczyło jej to życia…

Dopóki nie zniszczyła tym życia komuś innemu.

W duchu powtarzała sobie, by powstrzymać się od wybuchu płaczu. Nigdy publicznie nie okazywała emocji czy uczuć. Życie ją najwyraźniej zmieniło.

Świadomość, że staje się słaba i nie potrafi pomóc sobie chodźmy z własnymi emocjami, gasiła w niej  małe promyki nadziei na to, że cokolwiek się jeszcze zmieni. Wszystko było dla niej teraz uciążliwie.

- Z pewnością jest powód, dla którego przyjechałeś. – stwierdziła, bawiąc się bransoletką na nadgarstku i skupiając na niej całą uwagę. Nie potrafiła spojrzeć brunetowi w oczy.

- Jestem tu już od jakiegoś czasu. Przyjechałem od razu, jak dowiedziałem się o śmierci Clarries. Postanowiłem, że zostanę trochę dłużej. – między dwójką zapadła tak zwana krępująca cisza. Faye , zamknięta we własnych myślach,  nie próbowała nawet jej w jakiś sposób przerwać.

- Bardzo się przyjaźniłyście? Ty i Clarries? Była dla ciebie ważna.. – każde słowo coraz głębiej wbijało nóż w jej serce. Nawet gdyby chciała, nie potrafiła tego słuchać. Czuła jak powietrze wokół się zagęszcza, a panująca cisza dudni w jej uszach.

- Przepraszam. – tylko tyle zdołała z siebie wykrztusić, po czym wstała tak szybko, jak tylko mogła i ruszyła przed siebie. Nie mając nawet pojęcia, gdzie się kierować.  Zdezorientowany brunet stał i patrzył, jak smukłe ciało blondynki coraz bardziej się od niego oddala, by po chwili całkiem stracić ją z zasięgu swojego wzroku. Cicho odetchnął, jednak nadal czuł zaskoczenie. Nie spodziewał się takiego przebiegu wydarzeń. Faye wydawała mu się być zagubioną osobą, bez chęci zagłębiania się w przyszłość. Była dziwna, jednak tym samym dla niego intrygująca.  Z powrotem usiadł na trawie i pozwolił,, by wspomnienia zawładnęły nad jego umysłem.

 Nie tylko Faye cierpiała z powodu straty bliskiej osoby…

Od kilku godzin, można by rzec, włóczyła się po cichych i pustych uliczkach miasta, gdzie tylko od czasu do czasu słychać było natrętne miałczenie kotów, które wolała zagłuszyć głosem Briana Molko. Po czasie wyłączyła płynącą ze słuchawek muzykę i schowała odtwarzacz do kieszeni małej torby, przewieszonej przez ramię. Miasto spało, przynajmniej w tej części, w której się znajdowała. Ciemność bijąca z okien większości domów, sama o tym świadczyła. Zatrzymała się obok betonowych słupków, osadzonych blisko krawędzi drogi. Usiadła na jednym z nich i podciągając kolano pod brodę, zaczęła kołysać się w rytm biegnącej w tym momencie przez jej głowę melodii. Wracając myślami do stromego klifu i wyobrażając sobie zimno rozbijających się o niego fal, przypomniał jej się owy brunet. Jej pech sięgnął apogeum. Nawet gdyby chciała zniszczyć całą, ciągnącą się za nią przeszłość, ciągle coś wracało. Coś, co jej na to nie pozwalało. Nie chciała uwierzyć, że w tym przypadku miał to być tajemniczy nieznajomy. Dla niej było to wręcz absurdalne. Mimo tego, jakiś głos budził w niej chęć spotkania go jeszcze raz. Po kilkunastu minutach bezczynnego siedzenia i błądzenia myślami wstecz, blondynce zrobiło się znacznie chłodniej. Dół sukienki, co jakiś czas falował przez

delikatne podmuchy wiatru, które wywoływały na jej skórze gęsią skórkę. Poczuła nasilający się chłód, który automatycznie przypomniał jej chłód bijący od nieprzytomnej i bladej Clarries. Oprzytomniała i zeskoczyła ze słupka, lekko opierając się o niego ręką. Chłód odszedł, a na jego miejsce wstąpiła fala gorąca. Brzuch Faye skurczył się do minimalnych rozmiarów, a na czole pojawiły się małe krople potu. Nadjeżdżający samochód z przeciwka oślepił na sekundę dziewczynę, pozostawiając jedynie nieprzyjemne mrowienie w okolicach skroni. Po chwili, jak oparzona ruszyła w stronę domu, wsłuchując się po drodze w cichy szelest rosnącej gdzie niegdzie wysokiej trawy.

Po cichu weszła do domu, nie chcąc obudzić matki. Jednak bijące z kuchni światło świadczyło tylko o jednym. Grymas wkradł się na twarz Faye, która teatralnie przewróciła oczami jednocześnie przy tym wzdychając. Chcąc przejść niezauważona, powędrowała od razu w kierunku schodów, prowadzących na górę do jej pokoju. 

- Gdzie byłaś tak długo? – standardowe pytanie jej mamy.

Odwróciła się przodem do wejścia z widokiem na siedzącą przy stole kuchennym matkę, zaciągającą się końcówką papierosa. Jej kruczoczarne włosy sterczały w każdą stronę, a wyraźnie podpuchnięte oczy od razy mówiły o zmęczeniu. Wypuściła z ust kłębek dymu i zgasiła peta w zapełnionej już popielniczce.

Faye podeszła bliżej, opierając się biodrem o futrynę i bacznie obserwując ruchy swojej matki.

- Kręciłam się po mieście. Po prostu spacerowałam.

Kobieta podniosła głowę i spojrzała spod byka na swoją córkę, której zachowanie doprowadzało ją czasami do obłędu.

- Mówiłam ci, żebyś nie wracała tak późno. Proszę cię o to od dłuższego czasu. Całymi dniami nie ma cię w domu. – ze zdenerwowania podniosła ton głosu.

- Ciebie też. – Faye odburknęła cicho pod nosem, czekając na reakcję matki. Założyła ręce na piersiach i wzięła głęboki oddech. Wyglądała niczym naburmuszona dziewczynka, której zepsuła się ulubiona lalka.

- Dobrze wiesz, że pracuję i ..

- Bierzesz nawet nadgodziny. – wtrąciła się w zdanie – Zresztą teraz najmniej mnie to obchodzi. Rób co chcesz i przynajmniej pozwól mi robić to samo.

Odwróciła się na pięcie, kierując się na schody. – Dobranoc . – wydusiła z siebie ostatnie słowo i zniknęła za białą ścianą, nie słuchając dalszych wywodów matki.

Zmęczona weszła do swojego azylu, zapalając nocną lampkę. Z trudem powstrzymywała naciskające się do oczu łzy. Rzuciła torebkę w kąt i od razu położyła się na łóżko, mocno wtulając się w pościel, której zapach jako jedyny sprawiał, że czuła się bezpieczna. Nie potrzebowała dużo czasu, by oddać się w świat Morfeusza, niegdyś krainy bezpieczeństwa, która z czasem stał się dla niej horrorem.